O mnie

Moja opowieść nie zaczyna się od jednego nagłego przebudzenia czy spektakularnego doświadczenia. Od zawsze czułam, że istnieje coś więcej niż tylko świat materialny – coś, co nie daje się zamknąć w ramy codziennej logiki. Już jako dziecko miałam niezwykle bliski kontakt z tym, co niewidzialne i duchowe. W czasach, gdy nie było internetu, a książki na ten temat były trudno dostępne, większość czasu spędzałam w ciszy, w modlitwie, w swoim pokoju – poszukując odpowiedzi w przestrzeni, którą inni często pomijali.

W szkole podstawowej sięgałam po książki o wróżbach, które dawały mi choć namiastkę zrozumienia tego, co odczuwałam w głębi siebie – że świat widzialny to tylko część większej całości. W liceum znalazłam swoją pierwszą duchową wspólnotę – grupę tai-chi, w której po raz pierwszy poczułam się naprawdę zrozumiana. Z ogromną pasją pochłaniałam książki, wykłady i warsztaty, a przyjaźnie z tamtego okresu umacniały we mnie poczucie, że nie jestem sama na swojej drodze..

Czas studiów na chwilę odciągnął mnie od tej tęsknoty. W wirze zabawy i doświadczeń, pytanie: „kim jestem?” ucichło – ale nie na długo. Powróciło ze zdwojoną siłą, kiedy rozpoczęłam dorosłe życie. W 2011 roku zaczęłam uczestniczyć w satsangach i retreatach z nauczycielami duchowymi, takimi jak Mooji, Nitya czy Karen Richards.

Paradoksalnie, im głębiej szłam w duchowość, tym mocniej zaczęłam zanurzać się w ciemność. Zamiast lekkości i światła, doświadczałam chaosu i bólu. Wtedy jeszcze mało kto mówił o cieniu, o traumach – o tym, że droga duchowa może prowadzić także przez własne rany. To moje dzieciństwo upomniało się o uwagę. Na szczęście spotkałam niezwykłą terapeutkę z  holistycznym podejściem do psychoterapii i doświadczeń transpersonalnych.

Ponad rok intensywnej terapii i kolejne lata integracji sprowadziły mnie na ziemię. Zaczęłam szukać swojej prawdziwej ścieżki. Ukończyłam różne kursy i szkoły terapeutyczne, a w 2017 roku zaczęłam samodzielnie prowadzić warsztaty, spotkania i sesje indywidualne. Moje pragnienie poznania siebie ewoluowało – już nie pytałam tylko „kim jestem jako istota duchowa?”, lecz także: „po co tu jestem? co mogę wnieść w ten świat?